Malerzów leży 21 km na północ od Oleśnicy nad rzeką Kamintke (nazywane Schätzke, obecnie Sąsiecznica) za granicą okręgu Trzebnickiego. Droga prowadząca z Dobroszyc (Juliusburga), przez Malerzów do Bukowic (Frauenwaldau), Okręgu trzebnickiego, została zabudowana tylko do granicy powiatu. Malerzów należał do kategorii wsi dworskich, w których do czasów reform Stein-Hardenberg w XIX wieku nie było rolników, tylko ogrodnicy. Pierwsza udokumentowana informacja o Malerzowie pochodzi z lat 1602-1604, kiedy to na zlecenie księcia Karola II von Münster-Oels odbudowano kościół we wsi. Do 1676 roku kościół ten był jedynym Kościołem filialnym kościoła w Grabownie Wielkim (Grossgraben). Miejscowości Bartków (Buchenwalde), Bukowinka (Buchenwerder), Białe Błoto (Weissensee), Bukowice (Frauenwaldau) i Kubryk (Kuhbrück) należały do późniejszej niezależnej parafii. Ostatnie dwa miejsca znajdowały się w dzielnicy Trzebnica (Trebnitz). W latach 1920/21 kościół został gruntownie odnowiony i wyremontowany pod patronatem księżnej Cecilii. Ostatnim pastorem ewangelickim w Malerzowie był Lie. Martin Peisker. Na początku 1945 roku kościół protestancki w Malerzowie został spalony przez żołnierzy rosyjskich. Szkoła powstała w Malerzowie w latach 1668-1683. Ostatni dom szkolny zbudowano w 1847 r. Znajdował się w nim pokój lekcyjny i mieszkanie nauczyciela. Nauczyciel i kantor w Malerzowie nazywał się Erich Engel. Opiekował się także biblioteką szkolną. Odkąd został powołany do Wehrmacht w 1941 roku, głównym nauczycielem był Paul Fulde, nauczyciel z Bukowinki. Od 1943 roku szkoły w Malerzowie i Bukowince zostały połączone i prowadzone przez samego nauczyciela Fulde. W Malerzowie istniało również przedszkole gminne. Malerzów stał się częścią powiatu administracyjno-cywilnego Grossgraben (Grabowno Wielkie). Według spisu z 17 maja 1939 r. Wieś liczyła 360 mieszkańców. Całkowita powierzchnia wynosiła 405 hektarów. Większość należała do majątku leśnego księcia koronnego. W Malerzowie znajdowało się leśnictwo, 31 gospodarstw, 2 tartaki i firma budowlana. W Starym rzemiośle pracowało kilku cieśli, murarzy. Byli też monterzy, elektrycy, malarze, szewcy, krawcy, fryzjerzy. We wsi były 2 domy gościnne, rzeźnik, piekarnia, 1 sklep wielobranżowy i warsztat mechaniczny z warsztatem naprawczym. Ostatnim niemieckim burmistrzem Malerzowa był Bruno Klose. Pieczęć wspólnoty przedstawiała lipę.
